Irma
In een van mijn trainingen ontmoet ik een hele leuke levendige vrouw, Irma. Ze kletst met iedereen, gebaart met haar handen en is enthousiast. Haar leerdoel is om wat rustiger te worden, minder woorden te gebruiken, niet zo uit te wijden maar to-the-point te zijn. En dit vertelt ze heel uitgebreid, met veel zijwegen, voorbeelden en bijzinnen. “Ok, dankjewel voor deze kleine demonstratie. We hebben 3 trainingsdagen met elkaar en we zullen eens kijken welke stappen je hierin kunt gaan zetten, Irma.”
Omdat ik alle deelnemers bij de start uitnodig om in de ‘leerstand’ te gaan, gaan verschillende cursisten al direct aan de slag met het oefenen van nieuw gedrag. Zo ook Irma. Ze oefent met een meer observerende houding, wacht af en toe even af voordat ze iets gaat zeggen. Ze praat meer gedoseerd en to-the-point. En hier en daar schiet ineens weer haar enthousiaste spontane kant naar de voorgrond. Ik sta stil bij deze overduidelijke kwaliteit van Irma. Ze ontvangt mooie feedback van de groep over deze enthousiasmerende en aanstekelijke manier van communiceren.
Op de ochtend van de laatste lesdag vertelt Irma dat zij nog steeds worstelt met haar probleem. Ze zou graag nog wat tips willen hebben en wat handvatten. Ik vraag haar om een praktijkvoorbeeld met ons te delen. “Nou kort dan”……antwoordt ze. En ze begint te vertellen. En ze vertelt en vertelt. Wat ik normaal nooit doe, doe ik nu wel. Ik pak een stoel en ga er demonstratief bij zitten. Ik stel vragen en nog meer vragen en nog meer vragen. Ik vat samen om te checken of ik het begrijp en vraag weer door. Het duurt zeker een kwartier voordat de groep en ik begrijpen wat er de afgelopen week is voorgevallen op het werk van Irma en wat zij heeft meegemaakt. Niet omdat het zo complex is, maar omdat Irma zoveel woorden en uitleg nodig heeft om de kern van haar verhaal over te brengen. Het lijkt wel of ze totaal de weg kwijt raakt in haar woorden en zinnen. Ik besluit om met de groep te gaan ‘roddelen’. Irma mag achterover leunen en hoeft helemaal niets te zeggen, want ze is er zogenaamd niet. Wij gaan brainstormen over wat we nu hebben gezien en gehoord en gedacht en misschien wel hebben ingevuld of aangenomen.
Alle deelnemers krijgen om de beurt het woord en er volgt een opsomming: “Irma maakt zich klein. Irma was de hele dag heel duidelijk en beknopt en nu komt ze er niet meer uit. Ik begrijp helemaal niets van haar verhaal. Het lijkt wel alsof ze helemaal in de war is. Wat zegt Irma veel in bijzinnen over zichzelf, en dan steeds negatief. Wat voelt Irma zich verantwoordelijk voor anderen. Waarom praat ze zo streng over zichzelf?” En ga maar door.
En dit komt binnen. Irma is stil en haar ogen zijn vochtig. En dan zegt ze: “Tijdens mijn verhaal dacht ik de hele tijd dat ik veel te veel aandacht kreeg, dat jullie daar niet op zitten te wachten, dat ik het heel kort moest houden, dat het niet interessant is wat ik te zeggen heb. En daardoor word ik onduidelijk, raak ik in paniek, kom ik er niet meer uit, ga ik allerlei dingen zeggen om mezelf te verontschuldigen.” Irma heeft geen handvatten nodig om kort en bondig te praten, dat kan ze prima. Irma mag wel wat meer in zichzelf gaan geloven en meer ruimte innemen voor zichzelf. En ze mag de komende tijd een fijn gesprek aangaan met haar innerlijke criticus.
Een mooi moment uit de training ‘Persoonlijke kracht’ van viaVerplancke.